HOME | DD

Description
Verslagen ga ik aan de rivier zitten. Ik zie een eend zwemmen met drie kleine eendjes er achteraan. Het is niet eerlijk, die eendjes hebben een gezonde moeder. Ik kijk naar de zon die net achter de bomen verdwijnt. Zo zat ik met mijn moeder ook altijd op de zondagavond.
Ik kijk naar mijn mobiel, die naast mij ligt. Waarschijnlijk zou ik zo gebeld worden. Ik krijg tranen in mijn ogen, deze mobiel heb ik van mijn moeder gekregen voor mijn verjaardag. Dat is bijna twee maanden geleden.
Toen was dit drama nog niet begonnen. Ik richt me weer op de eendjes, die nu onder het bruggetje zitten, dat over de rivier loopt. Het is koud, er gaan rillingen over mijn rug, maar het maakt me niets uit.
Het is niet belangrijk. Weer een blik op mijn mobiel. Het ding doet niets, het blijft gewoon liggen. Ik pak hem op. Nog even, dan zou ik worden gebeld. Het lijkt een eeuwigheid. De seconden lijken minuten, de minuten lijken uren. Ik blijf staren naar de mobiel, een mobiel met een klepje. Ik doe hem open en ga naar de fotomap. Er staan foto’s in. Foto’s van mijn moeder en mij, aan de rivier waar ik nu aan zit. Foto’s van de zonsondergang die we elke week samen hebben bekeken. Foto’s van een lachende vrouw met een strak gezicht. Er rolt een traan over mijn wang. Dit soort foto’s zou ik waarschijnlijk nooit meer kunnen maken.
De mobiel ligt weer dichtgeklapt in het gras. Het begint te regenen, maar het doet me niets. Het lijkt alsof het weer zich aanpast aan mijn gevoel, een troosteloos gevoel.
Het voorwerp dat in het gras ligt, gaat af met een stem. Het is de stem van mijn moeder. Ik neem op en hoor een stem aan de andere kant. De persoon is uitgesproken, ik kap het gesprek af. Tranen rollen over mijn wangen, mijn schouders beginnen te schokken. Het nummer dat op mijn telefoon staat, is van het ziekenhuis. Het ziekenhuis waarin mijn moeder zojuist is overleden. Ik klap de telefoon dicht en gooi hem in het water.
Het is niet eerlijk.

Description
Verslagen ga ik aan de rivier zitten. Ik zie een eend zwemmen met drie kleine eendjes er achteraan. Het is niet eerlijk, die eendjes hebben een gezonde moeder. Ik kijk naar de zon die net achter de bomen verdwijnt. Zo zat ik met mijn moeder ook altijd op de zondagavond.
Ik kijk naar mijn mobiel, die naast mij ligt. Waarschijnlijk zou ik zo gebeld worden. Ik krijg tranen in mijn ogen, deze mobiel heb ik van mijn moeder gekregen voor mijn verjaardag. Dat is bijna twee maanden geleden.
Toen was dit drama nog niet begonnen. Ik richt me weer op de eendjes, die nu onder het bruggetje zitten, dat over de rivier loopt. Het is koud, er gaan rillingen over mijn rug, maar het maakt me niets uit.
Het is niet belangrijk. Weer een blik op mijn mobiel. Het ding doet niets, het blijft gewoon liggen. Ik pak hem op. Nog even, dan zou ik worden gebeld. Het lijkt een eeuwigheid. De seconden lijken minuten, de minuten lijken uren. Ik blijf staren naar de mobiel, een mobiel met een klepje. Ik doe hem open en ga naar de fotomap. Er staan foto’s in. Foto’s van mijn moeder en mij, aan de rivier waar ik nu aan zit. Foto’s van de zonsondergang die we elke week samen hebben bekeken. Foto’s van een lachende vrouw met een strak gezicht. Er rolt een traan over mijn wang. Dit soort foto’s zou ik waarschijnlijk nooit meer kunnen maken.
De mobiel ligt weer dichtgeklapt in het gras. Het begint te regenen, maar het doet me niets. Het lijkt alsof het weer zich aanpast aan mijn gevoel, een troosteloos gevoel.
Het voorwerp dat in het gras ligt, gaat af met een stem. Het is de stem van mijn moeder. Ik neem op en hoor een stem aan de andere kant. De persoon is uitgesproken, ik kap het gesprek af. Tranen rollen over mijn wangen, mijn schouders beginnen te schokken. Het nummer dat op mijn telefoon staat, is van het ziekenhuis. Het ziekenhuis waarin mijn moeder zojuist is overleden. Ik klap de telefoon dicht en gooi hem in het water.
Het is niet eerlijk.