HOME | DD

Description
Prolog

Wieczory na tej planecie są najpiękniejsze. Gdy zachodzi słońce i wschodzą trzy księżyce w pełni widać piękno tego miejsca. Żółta ziemia i fioletowa trawa wygląda fascynująco na tle niebieskiego nieba. Jednak ona woli srebrzyste liście, szarą ziemię i białą trawę.
-Panienko Luno... – Dziewczyna odwróciła się od okna i spojrzała na swojego strażnika. – Już pora. Musimy ruszać. – Tylko potaknęła i zeskoczyła z parapetu, na którym siedziała.
Luca stał przy drzwiach i trzymał jej płaszcz, uśmiechnęła się do niego. Wiele mu zawdzięcza. Luca jest jej strażnikiem, urodził się po to, aby strzec jej życia.
- Ile razy prosiłam abyś w końcu przestał tak do mnie mówić. Już nie jesteśmy w zamku, nie musisz trzymać się etykiety.
-Wybacz. –Opuścił wzrok, Luna tylko pokręciła głową. Nieraz ma wrażenie, że jej wilczy przyjaciel nigdy się nie zmieni. W końcu tak został nauczony. Luca nagle zastrzygł uszami i spiął się.
-Co się dzieje?
-Nadchodzi. – Szepnął i lekko pociągnął ją w stronę wyjścia. Biegli, co sił w nogach, ale statek, który pojawił się na horyzoncie powiększał się z każdą chwilą. Dziewczyna potknęła się i upadła przeklinając przy tym siarczyście. Źle widziała w takim świetle, Luca podniósł ją z ziemi i próbował dobiec do ich małego statku, lecz było już za późno. Luna usłyszała tylko dźwięk pistoletu a potem Luca upadł ranny na ziemię.
-Luno, uciekaj! - Dziewczyna jednak nic nie robiła sobie z próśb strażnika. Stanęła przed rannym i wpatrywała się w mężczyznę, który spokojnym krokiem szedł w jej stronę. Ściągnął z głowy chełm. Błękitne włosy rozwiał wiatr, w oczach Torisa błyszczało szaleństwo. Luna kątem oka widziała jak Luca się podnosi, nie miała innego wyjścia. Złapała go za dłoń i oboje rozwiali się w powietrzu.
Upadli na podłogę statku.
-Luna? – Dziewczyna czuła jak nią szarpie, aby się obudziła.
-Luca. Leć, nie ma czasu.
Strażnik dopadł do sterów i wystartował. Luna złapała oddech dopiero, gdy wylecieli zza atmosferę. Znów mu uciekła, a było już tak blisko.

Description
Prolog

Wieczory na tej planecie są najpiękniejsze. Gdy zachodzi słońce i wschodzą trzy księżyce w pełni widać piękno tego miejsca. Żółta ziemia i fioletowa trawa wygląda fascynująco na tle niebieskiego nieba. Jednak ona woli srebrzyste liście, szarą ziemię i białą trawę.
-Panienko Luno... – Dziewczyna odwróciła się od okna i spojrzała na swojego strażnika. – Już pora. Musimy ruszać. – Tylko potaknęła i zeskoczyła z parapetu, na którym siedziała.
Luca stał przy drzwiach i trzymał jej płaszcz, uśmiechnęła się do niego. Wiele mu zawdzięcza. Luca jest jej strażnikiem, urodził się po to, aby strzec jej życia.
- Ile razy prosiłam abyś w końcu przestał tak do mnie mówić. Już nie jesteśmy w zamku, nie musisz trzymać się etykiety.
-Wybacz. –Opuścił wzrok, Luna tylko pokręciła głową. Nieraz ma wrażenie, że jej wilczy przyjaciel nigdy się nie zmieni. W końcu tak został nauczony. Luca nagle zastrzygł uszami i spiął się.
-Co się dzieje?
-Nadchodzi. – Szepnął i lekko pociągnął ją w stronę wyjścia. Biegli, co sił w nogach, ale statek, który pojawił się na horyzoncie powiększał się z każdą chwilą. Dziewczyna potknęła się i upadła przeklinając przy tym siarczyście. Źle widziała w takim świetle, Luca podniósł ją z ziemi i próbował dobiec do ich małego statku, lecz było już za późno. Luna usłyszała tylko dźwięk pistoletu a potem Luca upadł ranny na ziemię.
-Luno, uciekaj! - Dziewczyna jednak nic nie robiła sobie z próśb strażnika. Stanęła przed rannym i wpatrywała się w mężczyznę, który spokojnym krokiem szedł w jej stronę. Ściągnął z głowy chełm. Błękitne włosy rozwiał wiatr, w oczach Torisa błyszczało szaleństwo. Luna kątem oka widziała jak Luca się podnosi, nie miała innego wyjścia. Złapała go za dłoń i oboje rozwiali się w powietrzu.
Upadli na podłogę statku.
-Luna? – Dziewczyna czuła jak nią szarpie, aby się obudziła.
-Luca. Leć, nie ma czasu.
Strażnik dopadł do sterów i wystartował. Luna złapała oddech dopiero, gdy wylecieli zza atmosferę. Znów mu uciekła, a było już tak blisko.