HOME | DD

Description
Ήρθες; Σε περίμενα. Τα άγνωστα χέρια δε με ένιωθαν, με κούρασαν. Δε σε άκουσα να μπαίνεις. Μου έγινες αλαφροΐσκιωτος κι εσύ. Σαν αυτούς τους αποσιωπημένους, μετέωρους ανθρώπους. Τους χαμένους κάπου στο διάκενο μεταξύ ζωής και βιοπάλης. Αυτούς που πλένουν τα χέρια τους στις λακκούβες των δρόμων και φορούν παράταιρα παπούτσια.

Σε είδα χτες –πολύ αργά για κάποιους και για άλλους πολύ νωρίς- να ακροβατείς. Με μια παιδιάστικη γενναιότητα παλινδρομούσες. Όπως όταν είχες άγνοια κινδύνου. Ταλαντωνόσουν στον χωροχρόνο μέσα, με κινηματογραφική αυθάδεια, αναίδεια προς το πραγματικό. Με αυτοσχέδια ζογκλερικά και σχεδόν αστεία μαγικά.

Σου είπα για εκείνο το παιδί που μύριζε τσιχλόφουσκα; Και μια γυναίκα φτυαρίζει τα πολυκαιρισμένα φύλλα από την ταράτσα της και τα πετάει στο πεζοδρόμιο. Που περνάει ένας παππούς με μπλε κοστούμι και ζαχαρί ρεπλίκα. Και για μια στιγμή, για μια απειροελάχιστη στιγμή, νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε φθινόπωρο του '20.

Και τότε ονειρεύεσαι. Με τόσο πάθος ονειρεύεσαι που τελικά μπερδεύεις το ζωντανό με το πλασματικό. Γιατί στον πόνο, όπως και στον έρωτα, ο καθένας είναι μόνος του. Και γιατί οι άνθρωποι έρχονται με περγαμηνές και φωτοβολίδες και φεύγουν αθόρυβα, στις μύτες σχεδόν, σαν εραστές που ξεγλιστρούν στο πρώτο φως της μέρας. Έγνεψες καταφατικά. Σαν τάχα να έδωσες προσοχή σε αυτά που σου λέω. Αλλά ξέρω ότι ουρλιάζεις. Προς τα μέσα σου, ουρλιάζεις. Τουλάχιστον όμως, γελάς και σήμερα…

Description
Ήρθες; Σε περίμενα. Τα άγνωστα χέρια δε με ένιωθαν, με κούρασαν. Δε σε άκουσα να μπαίνεις. Μου έγινες αλαφροΐσκιωτος κι εσύ. Σαν αυτούς τους αποσιωπημένους, μετέωρους ανθρώπους. Τους χαμένους κάπου στο διάκενο μεταξύ ζωής και βιοπάλης. Αυτούς που πλένουν τα χέρια τους στις λακκούβες των δρόμων και φορούν παράταιρα παπούτσια.

Σε είδα χτες –πολύ αργά για κάποιους και για άλλους πολύ νωρίς- να ακροβατείς. Με μια παιδιάστικη γενναιότητα παλινδρομούσες. Όπως όταν είχες άγνοια κινδύνου. Ταλαντωνόσουν στον χωροχρόνο μέσα, με κινηματογραφική αυθάδεια, αναίδεια προς το πραγματικό. Με αυτοσχέδια ζογκλερικά και σχεδόν αστεία μαγικά.

Σου είπα για εκείνο το παιδί που μύριζε τσιχλόφουσκα; Και μια γυναίκα φτυαρίζει τα πολυκαιρισμένα φύλλα από την ταράτσα της και τα πετάει στο πεζοδρόμιο. Που περνάει ένας παππούς με μπλε κοστούμι και ζαχαρί ρεπλίκα. Και για μια στιγμή, για μια απειροελάχιστη στιγμή, νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε φθινόπωρο του '20.

Και τότε ονειρεύεσαι. Με τόσο πάθος ονειρεύεσαι που τελικά μπερδεύεις το ζωντανό με το πλασματικό. Γιατί στον πόνο, όπως και στον έρωτα, ο καθένας είναι μόνος του. Και γιατί οι άνθρωποι έρχονται με περγαμηνές και φωτοβολίδες και φεύγουν αθόρυβα, στις μύτες σχεδόν, σαν εραστές που ξεγλιστρούν στο πρώτο φως της μέρας. Έγνεψες καταφατικά. Σαν τάχα να έδωσες προσοχή σε αυτά που σου λέω. Αλλά ξέρω ότι ουρλιάζεις. Προς τα μέσα σου, ουρλιάζεις. Τουλάχιστον όμως, γελάς και σήμερα…